In Gladiator speelt Russell Crowe Maximus, een legergeneraal die slaaf wordt. Keizer Marcus Aurelius wil met Maximus’ hulp van Rome opnieuw een republiek maken. De keizers zoon, Commodus (Joaquin Phoenix) vermoordt zijn vader en wil ook Maximus dood. Dat mislukt en Maximus vlucht. Als hij thuiskomt, vindt hij zijn vermoorde gezin. Handelaars verkopen hem als slaaf en uiteindelijk komt hij als gladiator in Rome terecht. Daar kan hij eindelijk pogen wraak te nemen op de moordenaar van zijn gezin.
Regisseur Ridley Scott begint meteen met zijn typische camerawerk: kleurrijk en licht. In de openingsscène zien we de hand van iemand die door een veld wandelt. Het veld zal nog terugkeren. Deze scène is, net zoals de rest van de film, voorzien van passende en aangename muziek, maar toont ook al een groot minpunt. Het verhaal gaat tergend traag. Deze film van twee en een half uur, gaat pas de laatste twintig minuten eindelijk vooruit. Heel wat scènes zijn lang uitgesponnen. Neem bijvoorbeeld de eerste veldslag. De aanloop naar het gevecht is lang. Het leger moet eerst nog hele gesprekken voeren. De film bevat vaak visueel aantrekkelijke beelden die weinig tot niets bijdragen aan het verhaal. De langdradigheid kan gaan vervelen.
Dat het geen slechte film is, bewijzen de twaalf Oscarnominaties, waarvan ze er vijf wonnen. Russell Crowe won die voor beste mannelijke hoofdrol. In Gladiator vertolkt hij een geloofwaardige legergeneraal en gladiator. Je gelooft wat je ziet en hoopt mee dat hij zijn wraak kan nemen. Maar ook Joaquin Phoenix speelt een meer dan verdienstelijke Commodus. Je krijgt bijna medelijden. Phoenix speelt een onzekere en bange keizer die weet dat hij niet geliefd is. En dan komt zijn grote vijand die de lieveling van het volk wordt. Al vanaf het begin merk je de haat die Commodus voelt tegenover Maximus. De scène met hun gevecht brengt beide acteurs samen en is misschien wel de beste scène uit de film.
Als je door de geschiedkundige fouten heen kijkt zit er een les in. Je merkt hoe belangrijk de massa is en hoe politieke spelletjes gebruikt worden om die massa voor zich te winnen. Politici zoeken zaken om zich populairder te maken, of het nu goed is voor het volk of niet. Het volk afleiden van problemen werkt vaak beter dan je problemen oplossen.
Voor de ‘gewone kijker is het een film met looie beelden, maar voor de fans van de romeinen is er nog een extraatje. Deze film zit vol fouten op geschiedkundig gebied. Zo dragen de gladiatoren foute helmen, iets wat vaak gebeurt in dit soort films. Je kan ook stoffen als jeans en lycra spotten, terwijl die stoffen nog niet zo lang gekend zijn. Het woordgebruik is sowieso al grappig omdat de ‘Romeinen’ Engels met wat zwak Latijn spreken. Maar er zijn op dat gebied ook fouten. Maximus wordt de Spanjaard genoemd, terwijl Spanje nog niet bestond.
In Gladiator wordt het magere verhaal gecompenseerd door schitterende acteurs en spektakel. Je krijgt oorlog, de problemen van Commodus, Maximus en zijn leven als gladiator, de poging om een staatsgreep te organiseren en hun gevecht. Volgens mij zou je de film in veel minder tijd kunnen vertellen. Dat er weinig verhaal is, proberen de makers te door de onderdelen lang uit te spinnen. Het zijn vooral de spektakelrijke gevechten vol bloed die de film in het begin toch nog boeiend genoeg maken om verder te kijken. Wie daarvan geniet, zal deze film kunnen smaken. Wie graag fouten zoekt in historische films kan dat hier zeker.
Deze film uit 2000 is onder andere te zien op Netflix.
